Nie jest tak źle, jak mogłoby się wydawać.

       Najwyraźniej zmarnowała życie. Co prawda tylko to dotychczasowe, ale była na najlepszej drodze, by zmarnować też całą resztę. Nie potrafiła się z tym pogodzić. Siedziała na kanapie, patrząc tempo w migający ekran telewizora i próbowała zrozumieć, jak to się stało? W którym momencie zawiodła siebie samą? Kiedy dokonała tego fatalnego wyboru i dlaczego, do cholery, nadal w nim trwa? I nie znajdowała żadnej, nawet głupiej i banalnej odpowiedzi, która przyniosłaby jej ulgę. O odpowiedzi, która poderwałaby ją z miejsca nawet nie marzyła. Ale żeby tak koncertowo wszystko spieprzyć ?! Żeby własnoręcznie, bo do tego że sama sobie winna już zdążyła dotrzeć, rozmontować sobie życie i zawodowe i osobiste … I paradoksalnie, to, że wciąż miała gdzie wracać, też było porażką. Bo logicznie byłoby jednak spalić mosty. Bo logicznie byłoby jednak odejść na zawsze. Bo jeśli już, to do końca! Ale nie ona, o nie. Bo jeszcze okazałoby się, że jednak czeka na nią coś lepszego. Bo jeszcze okazałoby się, że mogłaby być szczęśliwa. Bo nie daj bóg, a by się udało. A ona przecież nie zasługuje, nie jest godna. Ona przecież nic nie wie, nic nie potrafi. To tylko iluzja. To sprytne oszustwo. To dobre pierwsze wrażenie. I nie zdawajcie kolejnego pytania, bo ona przeczytała tylko tytuły rozdziałów. Resztę zostawiła na później, a później już było za późno.  I niby lepiej późno, niż później, ale jednak głupio tak, na starość. I niby wie, że  teraz jej starość, to jeszcze nie starość. Że starość to dopiero jutro. I może jutro się zmobilizuje. Może jutro nabierze odwagi. Może w końcu jutro zrobi to, co chce, a nie to, co jej się wydaje, że powinna. Może jutro będzie wiedziała czego chce. Tak, jutro na pewno już będzie wiedziała. Jutro…

-  Klara, będziesz jakieś pranie robić? Gatek nie  mam!

-  Jutro!