Zapiski nałogowego czytacza - "Białe jabłka" Jonathan Carroll

Obserwuję u siebie ostatnio niepokojące zjawisko.

Otóż, od dłuższego czasu, nie jestem w stanie napisać nic,

co chociaż odrobinę przypominałoby opowiadanie,

nie mówiąc już o jakiejkolwiek dłuższej formie.

Męczy mnie ten stan okrutnie, bo pisać lubię bardzo

i bez pisania życia wyobrazić sobie raczej nie mogę,

a tu klops.

Pasztet.

Pieczeń rzymska i to bez jaj.

Zastanawiam się dlaczego?

Co takiego się wydarzyło, że słowa nie chcą grzecznie układać się w zdania,

a zdania za nic nie ustawiają się w akapity.

Owszem, dają o sobie znać.

Machają mi łapką przed oczami.

Przelatują z lewej na prawą i z powrotem.

Turlają się po blacie biurka albo unoszą wśród drobinek kurzu.

Pełno ich wszędzie. A głośne są jak cholera!

Niestety, jak tylko wyciągam po nie długopis,

zmieniają szyk, wymieniają się literami między sobą

i są absolutnie nie do poznania.

Nawet nie do Krakowa.

No, czasem do Wiednia.

I po przeczytaniu ‘Białych jabłek”  znajduję  odpowiedź.

Najwyraźniej umarłam.

W sumie od dawna przeczuwałam, że tak właśnie jest.

Jeśli nie wplącze się w to wszystko chaos,

to już niebawem powinnam osiągnąć ten poziom wiedzy,

który pozwoli mi odkryć nieograniczone możliwości

i będę sobie mogła poskładać wszystko, co tylko zechcę.

No, chyba że komuś przyjdzie do głowy ściągać mnie z powrotem,

ale to mi raczej nie grozi.

Miało być o książce.

Cóż, mówiłam …