Zapiski nałogowego czytacza - "Zawód powieściopisarz" Haruki Murakami

O parapet od samego rana, nudno i rytmicznie „bangla” deszcz 

a ja po raz kolejny próbuję przekonać się do pana Murakamiego. 

Podobno do trzech razy sztuka, ale, nie w tym przypadku. 

I chociaż ze dwa lub trzy zdania 

nawet mi się spodobały, 

to generalnie nie poczułam tego, 

co Murakami porównuje do zanurzenia się 

w ciepłych wodach uzdrowiskowych. 

Gorzej, ja nawet nie poczułam tego zwykłego, 

szybko przemijającego ciepełka domowej wanny.

Mogłabym się zgodzić jedynie

na porównanie z krótkim letnim prysznicem. 

Niestety, ani mnie ziębi ani chłodzi twórczość 

tego skądinąd sympatycznego i skromnego Japończyka. Zachodzę w głowę, dlaczego? 

Zadaję sobie pytanie, czego mi w jego pisaniu brak? Nie chciałabym zbyt szybo wyciągać wniosków, 

wcale nie muszą być słuszne. 

Nie znam przecież wszystkich powieści, 

opowiadań i esejów autora.  

Jego samego nie znam również. 

Mimo tego, czytając, w jaki sposób został zawodowym powieściopisarzem 

i dowiadując się ciut o tym, jakim jest człowiekiem, wydaje mi się, 

że wiem, czemu mnie nie fascynuje. 

I teraz to zabrzmi niestosownie, 

ale nie zamierzam się ani tłumaczyć ani przepraszać: 

Murakami mnie nie pociąga, bo jest zbyt podobny. 

Do mnie samej. 

Na chwilę obecną jest to jedyny wniosek, 

do jakiego doszłam. 

Jego rozważania o bieganiu sobie odpuszczę. Poczekam aż przestanie padać deszcz

i pójdę na spacer z kijami. 

Tak, jestem nudziarą.

PS. Próbując czytać „Kroniki ptaka nakręcacza” miałam nieodparte wrażenie, że ja już gdzieś coś podobnego czytałam i … miałam rację.