Jaka alfa taki princ.

Mimo paskudnej pogody Maria musiała wyjść z domu. Pies popiskiwał w przedpokoju już od kilku minut.

- No, chodź  – schyliła się, by zapiąć psu obrożę – ale ostrzegam: pada i jest zimno. Nie będziesz zadowolony.

Pies obsiusiał latarnię przed domem i od razu chciał wracać, jednak Maria zauważyła coś, co wymagało jej natychmiastowej reakcji. U wylotu ulicy stał samochód. Czarny, elegancki, wypucowany jak lakierki grabarza. W samochodzie ktoś siedział. Chyba już dość długo, bo szyby zaparowały. Silnik pracował. Muzyka głośno grała. Maria, ciągnąc za sobą psa, ruszyła w kierunku auta.

- Czy mógłby pan zgasić silnik? - Zapytała Maria głosem łagodnym, jak padająca od rana mżawka, pukając w szybkę od strony kierowcy.

- A niby czemu? - Warknął siedzący w środku mężczyzna. Brunet, na oko jakieś trzydzieści trzy lata. Można by było uznać, że przystojny, niestety gburowaty.

- Zatruwa pan powietrze – wyjaśniła spokojnie Maria.

- Przesadza pani! Stoję dopiero pięć minut – fuknął brunet. Otworzył drzwi swojego alfa romeo julietta prince i najwyraźniej zamierzał wysiąść. Maria na wszelki wypadek odeszła kilka kroków. Kto wie, co facet zamierza?

- Łamie pan przepisy.

- A pani się czepia!

- Czepiam się, bo mnie pan truje, a ja bym wolała, żeby pan nie truł – Maria miała nadzieję, że mężczyzna teraz już zgasi silnik. Niestety, chłop nie przekręciwszy kluczyka, wysiadł z samochodu. W rękach trzymał jakieś stare gazety i pogniecione kartony, więc Maria uznała, że nie wysiada z zamiarem pobicia i odważnie zadała jeszcze jedno pytanie:

- Czy pan zamierza teraz odejść od samochodu?

- A co? Nie wolno?

- Zasadniczo nie.  Popełnia pan wykroczenie. Nie zna pan kodeksu drogowego?

- Pani jest nienormalna! - Brunet, po dokonaniu błyskawicznej i bardzo powierzchownej diagnozy kondycji psychicznej Marii, udał się w głąb podwórka, by wrzucić to, co tulił do piersi, do pojemnika na papier. Maria powstrzymała się od skomentowania tej dziwacznej w kontekście całej sytuacji dbałości o ekologię i pociągnęła psa w stronę trawnika. Deszcz, nie deszcz, niech załatwia swoje potrzeby i nie marudzi. W międzyczasie, gdy pies szukał odpowiedniego miejsca, niedouczony brunet wrócił do samochodu i ruszył w pogoń za Marią. W pierwszej chwili sądziła, że kierowca będzie ją śledził tak długo, aż piesek zrobi kupkę a Maria być może jej nie uprzątnie, ale okazało się, że brunet potrzebował porady.

- A jak ja miałem zagrzać zimny samochód, który stał całą noc pod gołym niebem?

- Nie wiem, może termos z gorącą herbatą by wystarczył? - Facet nie myślał chyba o zimnym silniku? To był nowiutki, luksusowy samochód a nie stary Star. Temperatura powietrza oscylowała wokół zwykłego zera. Było nieprzyjemnie ziąbowato, ale bez przesady! Maria chciała jeszcze podpowiedzieć, że skoro komuś zimno w tyłek, może zaopatrzyć się w ciepłe barchanowe gacie lub nowoczesną bieliznę termiczną, ale nie zdążyła, bowiem pan zmarznięty już wjeżdżał w jednokierunkową ulicę pod prąd.

- No, tak! Można się było spodziewać. Chodź piesku, chyba możemy już wracać – powiedziała Maria, na co psiak zareagował radośnie i zaczął ciągnąć ile sił w łapach do domu. Przeszli niecałe sto metrów, gdy Maria usłyszała znajomy, nieprzyjemny głos.

- Pani się nie zna, ja mówiłem o silniku!

- To znowu pan? I jednak w ogóle nie zna pan przepisów. Zignorował pan zakaz – Maria z trudem powstrzymywała śmiech.

- Przecież zawróciłem! Znowu się pani czepia.

- Ale wcześniej pan wjechał. Trzeba było już konsekwentnie jechać do końca, to krótka uliczka i dzisiaj nie ma ruchu. Mandatu by pan nie dostał, a szkoda. - Maria zastanawiała się, czy może nie powinna jednak również zawrócić i iść do domu okrężną drogą, bo chłop chyba naprawdę chciał zrozumieć, o co jej chodzi i gotów ją nachodzić póki nie pojmie, a pojmował dość wolno. Pies dreptał z jednej mokrej łapy na drugą i łypał na Marię spod opadającej na oczy grzywki.

- Nie rozumiem, o co się pani tak czepia? Wariatka! - wykrzyknął brunet i tym razem to znaczyło: Do widzenia! Alfa romeo z gburowatym princem w środku odjechało, zostawiając za sobą tylko smród przepalonego oleju, a Maria zastanawiała się, czy ten ograniczony ekologicznie dupek zdążył już powołać na świat kolejne pokolenie. Bo jeśli tak, to marny ich los.