Zniewolone

Wysoki płot dzieli przestrzeń na dziesiątki kwadratów. Między nimi wąskie dróżki przecinające się pod kątem prostym. I furtki. Pozamykane na kłódki. Opatrzone tabliczkami z numerami. Bronią wstępu osobom nieuprawnionym. 

 

 

 

A może uniemożliwiają ucieczkę z tego świata, w którym trawa nie może mieć więcej niż pięć centymetrów i żaden opadły liść nie ma prawa na niej pozostać, by spokojnie zbutwieć?

 

Każda gałązka zostaje natychmiast przycięta. Nic nie ma prawa wystawać ani ponad ani w bok. Dla niepokornych przewidziano solidniejszy płot.

Na maleńkiej przestrzeni tłoczą się niezliczone ilości kwiatów, które za podlewanie, nawożenie i ochronę przed szkodnikami oddały wolność i swobodę.

 

Kwitną najpiękniej, jak potrafią. Pachną najcudowniej w świecie. Znoszą i upał i chłód i suszę i deszcz. Nie protestują w nadziei na to, że za dobre sprawowanie kiedyś otrzymają nagrodę.

 

Niektóre próbują dosięgnąć nieba i z góry zobaczyć, co jest tam hen za płotem. Ale gdzie nie spojrzą, tam tylko kolejne klatki, aż po horyzont płaskiej ziemi.

Inne powolutku, cierpliwie, wspinają się na swój płot, by po wielu latach przedostać się na drugą stronę i cieszyć iluzją wolności.

 

Co wrażliwsze wyrwały już sobie wszystkie liście i teraz płaczą nad swym smutnym losem drżąc ze strachu przed mroźną, ciemną zimą.

Te, które dysponują słodkimi owocami, próbują przekupić strażników,  by wydostać się poza teren więzienia.

 

Niestety, strażnicy są pozbawieni honoru i nie dotrzymują obietnicy. Wiedzą to doskonale stokrotki, które nigdy nie dały się omamić ludziom.

 

Chadzają własnymi drogami tam, gdzie chcą i kiedy chcą nie dając się zniewolić. 

Jak kot, który wlazł za płot i mruga ;)