Kamuflaż

Kiedy wychodzę na zakupy i okazuje się, że do dwunastej zostało jeszcze sporo czasu mogę albo zezłościć się na ograniczające moją swobodę przepisy albo... wyciągnąć z plecaka aparat i oddać się przyjemności robienia zdjęć. W pierwszy poniedziałek nowego roku wybrałam tę drugą opcję i poszłam nad wodę.

Wybrali się tam również tłumnie emeryci. Nie marnowali czasu na zakupach. Obsiedli wszystkie ławeczki i wygrzewali się w promieniach tak rzadko ostatnio widywanego u nas słońca. Spacerowali z psami. Doglądali pozostawione im pod opieką wnuczęta, dzielnie próbując dorównać im kroku i na wszelki wypadek zakazać wszystkiego, co mogłoby sprawić dzieciakom radość. Czyste ręce i suche buty są przecież najważniejsze, choć wokół tyle ciekawych rzeczy i stworzeń, które chciałoby się zobaczyć z bliska, dotknąć albo przynajmniej wystraszyć. 

Co żyje przyjmuje więc ochronny kamuflaż w nadziei na to, że pozostanie niedostrzeżonym  przez młodych wojowników uzbrojonych w długie kije i wrzask.

 

Kaczki idealnie wtapiają się w wodę i nieruchomieją w szuwarach.

Wróble, przed chwilą jeszcze radośnie świergoczące, milkną ukryte głęboko w kolczastych w zaroślach.

Inne z powodzeniem udają smukłe gałązki.

Wszystko, co żyje wstrzymuje oddech na czas przemarszu wroga.

I tylko róże nie obawiają się niczego. Zielenią się bezczelnie na przekór porze roku.

 Stają w pąkach nie zważając na nadciągający mróz.

Kwitną dumne ze swej urody i zdają się wołać: halo, tu jestem, patrz na mnie!

 

W wyścigu o uwagę i młodych i starych, przegrywają ze stroszącym piórka kaczorem.

Ja zdecydowanie wolę róże. Nawet jeśli zrobienie im pięknego portretu kończy się  dla mnie wdepnięciem w wielką psią kupę. 

Szczęśliwego nowego roku!