Biblioteka

-   „Przeszywa mnie dreszcz emocji, gdy przedstawiam wam »tekst z podtekstem«” – przeczytała cicho Klara i natychmiast odłożyła książkę na półkę. Czego, jak czego, ale wszelkiego rodzaju podtekstów miała serdecznie dość. Tych wszystkich metafor, przenośni, owijania w wiele warstw bawełny, przymrużania oczu. Nie chciała już niczego się domyślać. Nie miała siły na dokopywanie się do drugiego, trzeciego czy siódmego dna. Była zmęczona delikatną ironią, inteligentnym sarkazmem i ciężkim cynizmem. Wyczuwając najdrobniejszą aluzję, krzywiła się ze wstrętem. Żarty, nawet te najwyższych lotów, omijała szerokim łukiem. Potrzebowała szczerości. Czystej, dziecięcej, może nawet troszkę autystycznej, bezpośredniości.

-   „Miałem krewnego, który studiował trygonometrię, aż mu wąsy odpadły, a kiedy już się wszystkiego nauczył, przyszła jakaś Buka i go zjadła. No i leżał potem w brzuchu Buki z całą tą swoją mądrością!” – uśmiechnęła się do siebie i podała książkę Bibliotekarce.

-    Ma pani naszą kartę? – rutynowe pytanie wprowadziło Klarę w konsternację.  Miała. Kartę do bankomatu, kartę kredytową, kartę stałego klienta drogerii, zakładu fryzjerskiego, pijalni soków, baru „Dobra Kura”, lojalnościową kartę zagranicznego koncernu paliwowego i parę innych absolutnie nieprzydatnych kart. Karty bibliotecznej nie miała.

-    Mam, ale niestety nie przy sobie…

-    To w takim razie dowód osobisty poproszę – Bibliotekarka cierpliwie poczekała, aż Klara wydobędzie dokument – Kiedy była pani u nas ostatni raz?

-    Nie pamiętam dokładnie, ze dwa… trzy lata temu?

-   Zmieniła pani nazwisko? Nie mogę znaleźć w systemie - Klara podała nazwisko panieńskie.

-    O jest pani! To wyrobimy kartę. Mamy teraz nowy system. Można rezerwować książki przez Internet. Proszę, tu się pani zaloguje – Bibliotekarka podała Klarze karteczkę z adresem strony i hasłem i bardzo szczegółowo poinformowała o regulaminie, delikatnie akcentując konsekwencje nie oddania książki w terminie.

-     Dziękuję – wyszeptała Klara i wyszła z biblioteki. Tuż za drzwiami, sprawdzając czy na pewno nikt jej nie widzi, uniosła książkę do twarzy i wciągnęła w nozdrza zapach pożółkłych, zakurzonych kartek. Kojarzył jej się z domem, niezupełnie beztroskim dzieciństwem i całym wszechświatem  możliwości.