Obrazki z życia Hrabiny i Witusia - Pączki

- A gdzie ty się wybierasz? – zapytał szczerze zdziwiony Wituś, gdy Hrabina zamiast domowego szlafroka odziała się w wyjściową garsonkę.

-  Do Galerii jadę. Z Baronową się umówiłam. Przy okazji pączki kupię – odpowiedziała Hrabina, posapując z wysiłku.

-   Przecież ty się źle czujesz. Wczoraj cały dzień było ci słabo, po za tym grypa szaleje. Mówią ciągle w telewizji, epidemia jest. – Wituś był naprawdę przerażony pomysłem Hrabiny – Może lepiej zostań. Ja pojadę do sklepu. Po co ci te pączki?

-    Tłusty czwartek dzisiaj – fuknęła hrabina.

-    Cholera, to dzisiaj , przepraszam, zapomniałem, ja zaraz pójdę, kupię…  - Wituś gramolił się z fotela -    A może faworki byś wolała? – dopytywał łapiąc  z trudem pion.

-    Nigdzie nie będziesz jechał. Już taksówkę sobie zamówiłam. Zresztą tu nie ma dobrych pączków!

-    To babkę ci kupię, cytrynową, lubisz przecież…

-   Babkę?! W tłusty czwartek? Czyś ty zdurniał zupełnie? Zresztą ja już mam dosyć tej babki. Nie kupuj jej już wcale.

      Wituś  posmutniał. Jak to dosyć babki? On co tydzień specjalnie po tą cytrynową jeździ. Dla niej. Nie dla siebie przecież. Stał na środku salonu i patrzył, jak Hrabina z trudem ciężki zimowy płaszcz zakłada. Posmutniał jeszcze bardziej.

-    O której wrócisz? Zawiózłbym cię, ale ta zima, śnieg…, przepraszam – Wituś naprawdę czuł się winny.

-   Zamknąć nie zapomnij – rzuciła tylko Hrabina, nie patrząc nawet na Witusia, który najszybciej jak tylko potrafił podążał ku drzwiom. Nim doszedł, Hrabina już wsiadała do taksówki i kazała się wieźć po pączki.

       Wituś zamknął grzecznie drzwi. Z wysiłkiem doczłapał z powrotem na fotel. Usiadł i natychmiast zaczął się zamartwiać. A czy taksówka podjechała. A czy taksówkarz miły, a nie jakiś psychopata. A czy się aby Hrabina za lekko na ten mróz nie ubrała, albo co gorsza za ciepło i się spoci bidulka i przeziębi i na grypę zejdzie. I żeby sobie czegoś nie połamała, ślisko tak teraz, Hrabina nogi ma już słabe, a laseczki za skarby świata używać nie chce.

       Siedział tak biedy Wituś, kataklizmy coraz to nowe wyobrażając sobie, podczas gdy Hrabina z Baronową kawkę piła i drugą już napoleonkę  ze smakiem wsuwała. I w ogóle nie słyszała dzwonka telefonu. A to Wituś czternasty raz dzwonił, by się dowiedzieć czy szanowna małżonka bezpiecznie na miejsce dotarła i czy może zamierza już wracać do domu.

       Kiedy wreszcie Hrabina się pojawiła, taszcząc zwycięsko pudełko pączków od Bliklego, Wituś był już prawie w stanie przedzawałowym. Nie rozumiejąc absolutnie powodów zdenerwowania Witusia i nie dopatrując się w nich ani grama własnej winy, Hrabina opadła na fotel i najspokojniej w świecie, ugryzła pączka.

-     E… to już nie są te pączki, co kiedyś… jak byłam ostatnio w Warszawie…

     

Dowodzik proszę.

      Klara nienawidziła wizyt u dentysty, wizyt u kosmetyczki i wystawiania się pod obiektyw fotografa.

To pierwsze znosiła z trudem, ale w poczuciu absolutnej konieczności i zagrożenia życia w razie zaniedbania, kilka razy w roku pozwalała się torturować.

       Nieskazitelnego wyglądu nikt od niej nie wymagał, więc salony kosmetyczne po prostu wykreśliła ze swojej mapy miasta i najspokojniej w świecie udawała, że nie istnieją.

       Fotograf, wydawałoby się, nie stanowił praktycznie żadnego zagrożenia, od kiedy przestała chodzić do szkoły. Niestety raz na dziesięć lat bezlitosna biurokracja domagała się, by Klara jednak przemogła niechęć i wykonała aktualizację wizerunku.

       Ostatnia aktualizacja odbywała się w wyjątkowo sprzyjających okolicznościach, albowiem Klara właśnie zmieniała status związku, a wysoki poziom hormonów szczęścia uwidocznił się również na kliszy.

      Tym razem okoliczności jakoś nie chciały sprzyjać.

      Bezlitosny upływ czasu silniejszy był niż endorfinki. Na operację plastyczną lub chociażby botoksik Klary stać nie było. Zresztą nawet, gdyby było, to przecież skutecznie zniknęła salony kosmetyczne i nie miałaby się gdzie udać. Fryzurę sobie elegancką zorganizowała, a jakże, ale cóż z tego, kiedy właśnie Eurydyka, tfu, Fryderyka postanowiła zaszaleć. Do tego pyłków naniosła, na które Klara najwyraźniej reagowała alergicznie. Żaden makijaż nie był w stanie ukryć czerwonych powiek i spuchniętych worów po oczami, żaden!

       Zrozpaczona Klara postanowiła odszukać swoje poprzednie piękne zdjęcie i przekonać Bezlitosną Biurokrację, że to fotografia świeżutka jak bułeczki od Kłosa. Niestety. Wzorzec wyraźnie mówił, że lekki półprofil, tak pożądany dekadę wcześniej jest teraz absolutnie passe. Teraz tylko en face.

        I Klara musiała usiąść przed obiektywem, z pełną świadomością swojego wyglądu. Unieść brodę na niefizjologiczną wysokość zniekształcającą wszelkie proporcje twarzy. Ujarzmić opadającą na prawą brew grzywkę. Wstrzymać oddech. Nie zmrużyć oczu. Wysłuchać, jaka trudna jest praca fotografa na usługach Biurokracji.

        Wszystko po to, by odebrać malutki kawałek papierku z wydrukowaną na nim podobizną przypominającą więźniarkę oddziału o zaostrzonym rygorze. Brakowało tylko jednego elementu: małej czarnej tabliczki ze starannie wypisanym numerem.

       Bezlitosna Biurokracja przyjęła aktualizację.

       Przez kolejne dziesięć lat Klara będzie narażona na podejrzenia o fałszowanie dokumentu tożsamości.

- Dowodzik proszę!

- E… właśnie mi skradziono.