Zapiski nałogowego czytacza - "Terapia Pauliny" Ryszard Sadaj

Skuszona tytułem, nie zwróciłam uwagi 

na  infantylne i nadmiernie entuzjastyczne 

opinie czytelniczek 

i niestety mocno się rozczarowałam.

Nawet zirytowałam w kilku momentach.   

A pod koniec to już byłam nieźle wściekła.

Zapiski nałogowego czytacza - "Siódma funkcja języka" Laurent Binet

„Życie nie jest powieścią. Przynajmniej chcielibyście w to wierzyć”.

Ja pierdziu! 

Tyle jestem w stanie powiedzieć po zakończeniu lektury. Tak, wiem, szalenie elokwentnie.

Wybaczcie.

Zapiski nałogowego czytacza - "Zawód powieściopisarz" Haruki Murakami

O parapet od samego rana, nudno i rytmicznie „bangla” deszcz 

a ja po raz kolejny próbuję przekonać się do pana Murakamiego. 

Podobno do trzech razy sztuka, ale, nie w tym przypadku. 

I chociaż ze dwa lub trzy zdania 

nawet mi się spodobały, 

to generalnie nie poczułam tego, 

co Murakami porównuje do zanurzenia się 

w ciepłych wodach uzdrowiskowych.

Zapiski nałogowego czytacza - "Severina" Rodrigo Rey Rosa

Przyciągnęła mnie kolorowa okładka, 

treść wciągnęła praktycznie od pierwszego zdania 

i nie wypuściła aż po ostatnie. 

Chociaż rzecz dzieje się 

w całkowicie obcej mi Gwatemali 

i pewnie połowy kontekstów 

nie jestem w stanie odczytać, 

to jest to jednak przede wszystkim 

opowieść o miłości, 

więc absolutnie uniwersalna.

Pozorny spokój poranka

Wczesną wiosną nad stawem 

panowała bardzo romantyczna atmosfera.

Z przyjemnością podglądałam zaloty wodnego ptactwa.

Korzystając z pięknej pogody 

postanowiłam dzisiaj odwiedzić to samo miejsce.

Zapiski nałogowego czytacza - "Inteligencja kwiatów" Maurice Maeterlinck

Rozpoczynając lekturę książki nie oczekuję przede wszystkim wrażeń estetycznych.

Liczę raczej na wrażenia a nawet wyzwania intelektualne lub po prostu dobrą rozrywkę.

Tym razem jestem zauroczona pięknem języka.

Układanka

Pralka głośnym hukiem obwieściła wejście w fazę wirowania. 

W tej samej chwili czajnik nauczył się wreszcie porządnie gwizdać.  

Maria, chcąc nie chcąc, musiała odłożyć czytaną właśnie książkę i wstać. 

Zrobiła to zbyt szybko i nieostrożnie. Syknęła z bólu.

-   Cholera, ile to jeszcze będzie trwało?! – Zalewając herbatę potrąciła kubek. 

Spadł, roztrzaskując się na drobne kawałeczki. 

Oparzyła sobie stopę. Z sąsiedniego mieszkania rozległ się warkot wiertarki.

-   Nie. Nie! Nie!!! - natrętny dźwięk wiercenia umilkł. 

Maria też, ale wyłącznie dlatego, że straciła głos. 

Całą wiązankę najkunsztowniejszych przekleństw wypowiedziała już tylko w myślach. 

Pralka na wszelki wypadek też umilkła i tylko od czasu do czasu mrugała

informując Marię, że gdyby ta miała ochotę, 

to może już wyciągnąć pranie, czyściutkie, pachnące 

i … całe malinowe!

-    Nie… - wyszeptała Maria, opierając czoło na kuchennym blacie 

i opuszczając bezwładnie ręce wzdłuż tułowia. 

-  Nie dam rady, no nie dam rady się teraz ruszyć. 

Telefon już dziesiąty raz wykrzykiwał „Jak śmiesz zakłócać mój spokój obesrańcu!”, 

co sugerowało, że ten, kto próbuje nawiązać kontakt z Marią, 

robi to w sprawie służbowej, a więc absolutnie nieistotnej. 

– Zresztą urlop mam! – Telefon zamilkł.

Maria powolutku, centymetr po centymetrze, próbowała wrócić do pionu. 

Udało jej się to mniej więcej w połowie. 

Gdyby ktoś teraz na nią patrzył uznałby zapewne, że stoi prosto i zupełnie nieźle się trzyma. 

Gdyby jednak obserwujący posiadał nadprzyrodzoną moc widzenia rzeczy takimi, jakimi są naprawdę, 

zauważyłby, że Maria wcale nie stoi. 

Widziałby dokładnie, że Maria, 

w pięćdziesięciu większych i sześciuset mniejszych kawałeczkach, 

leży na brudnej kuchennej podłodze 

i zastanawia się, jak te wszystkie drobinki zebrać do kupy, 

żeby znów stać się Marią. 

A gdyby posiadał również moc widzenia rzeczy takimi, 

jakimi mogłyby być, zobaczyłby, 

że Maria ukradkiem wymienia kilka kawałków

na skorupki z potłuczonego kubka, 

dokłada zeschnięta rodzynkę, kłaczek kurzu, 

trzy kulki psiej karmy, listek trzykrotki 

i związuje bawełnianym sznurkiem do rolad

a wszystko to przy akompaniamencie głośnego dzwonka telefonu, 

który tym razem podszywa się pod kontakty prywatne

wykrzykując „Lubie cie, lubie cie, lubie cie!”

-      Mar… Jola, słucham.

-      Przepraszam… pomyłka…

Akacje właśnie wypuszczały zupełnie nowe listki. 
Kocha, lubi, szanuje, nie chce...

Zapiski nałogowego czytacza - "Białe jabłka" Jonathan Carroll

Obserwuję u siebie ostatnio niepokojące zjawisko.

Otóż, od dłuższego czasu, nie jestem w stanie napisać nic,

co chociaż odrobinę przypominałoby opowiadanie,

nie mówiąc już o jakiejkolwiek dłuższej formie.

Męczy mnie ten stan okrutnie, bo pisać lubię bardzo

i bez pisania życia wyobrazić sobie raczej nie mogę,

a tu klops.

Pasztet.

Pieczeń rzymska i to bez jaj.

Zastanawiam się dlaczego?

Co takiego się wydarzyło, że słowa nie chcą grzecznie układać się w zdania,

a zdania za nic nie ustawiają się w akapity.

Owszem, dają o sobie znać.

Machają mi łapką przed oczami.

Przelatują z lewej na prawą i z powrotem.

Turlają się po blacie biurka albo unoszą wśród drobinek kurzu.

Pełno ich wszędzie. A głośne są jak cholera!

Niestety, jak tylko wyciągam po nie długopis,

zmieniają szyk, wymieniają się literami między sobą

i są absolutnie nie do poznania.

Nawet nie do Krakowa.

No, czasem do Wiednia.

I po przeczytaniu ‘Białych jabłek”  znajduję  odpowiedź.

Najwyraźniej umarłam.

W sumie od dawna przeczuwałam, że tak właśnie jest.

Jeśli nie wplącze się w to wszystko chaos,

to już niebawem powinnam osiągnąć ten poziom wiedzy,

który pozwoli mi odkryć nieograniczone możliwości

i będę sobie mogła poskładać wszystko, co tylko zechcę.

No, chyba że komuś przyjdzie do głowy ściągać mnie z powrotem,

ale to mi raczej nie grozi.

Miało być o książce.

Cóż, mówiłam …

Spacery z aparatem - Witaj maj, pierwszy maj!

Kiedy wszyscy wyjeżdżają na majówkę, 
ja biorę aparat 
i idę na spacer na najpiękniejszą ulicę w dzielnicy. 
Najpiękniejszą, bo całą we bzach. 
Przy każdym domu rośnie okazały stary krzew lilaka 
i pachnie tak, że aż się głowie kręci, 
szczególnie, gdy idzie się tamtędy wieczorem. 

Niestety tuż obok kwitną jarzębiny 

a ich ostry zapach natychmiast otrzeźwia, 

choć kwiaty są równie piękne.

I tylko przekwitłych kwiatów wiśni troszkę żal...