Zapiski nałogowego czytacza - "Terapia Pauliny" Ryszard Sadaj

Skuszona tytułem, nie zwróciłam uwagi 

na  infantylne i nadmiernie entuzjastyczne 

opinie czytelniczek 

i niestety mocno się rozczarowałam.

Nawet zirytowałam w kilku momentach.   

A pod koniec to już byłam nieźle wściekła.

Niestety tak to jest, gdy się starszy pan 

zabiera za pisanie o dylematach życiowych 

młodej współczesnej kobiety.  

Wyszło kiepsko pod każdym względem. 

Użycie w tytule słowa „terapia” jest mocnym nadużyciem.

Żadną terapią, bowiem nie jest jednorazowa wizyta 

u psychologa, nawet gdyby był on utytułowanym profesorem. 

Tym bardziej terapią nie jest „dobra” rada wiejskiego proboszcza. 

Przytaczać jej tutaj nie będę, 

bo domyślić się łatwo, 

cóż takiego mógł zaproponować ksiądz, 

jako remedium na kłopoty małżeńskie.

Do tego całość, napisana jest w stylu 

opowiastki dla nastolatek, 

językiem, który niby dowcipnym ma być, 

ale jakoś nie bardzo śmieszy.

A zakończenie?

No dobra, przecież nie będziecie tego czytać!

Powiedzcie mi, która kobieta, ładna, zgrabna, wykształcona i zaradna, 

do tego jeszcze przed czterdziestką, 

po dwudziestu latach życia 

ze starszym od siebie alkoholikiem 

udającym pisarza,

mając możliwość natychmiastowej zamiany delikwenta na nowszy 

i zdecydowanie lepszy model,

nie zrobi tego, będąc bohaterką powieści?

Która nie chciałaby tego zrobić w realnym życiu?!

Niestety, jeśli jakaś Paulina w podobnej życiowej sytuacji, książeczkę tę przeczyta, 

może odnieść wrażenie, że: 

Po pierwsze jej problemy są wydumane,

a ona sama zdecydowanie zbyt drobiazgowa.

Po drugie, 

nawet gdyby się zdecydowała na spotkanie 

z terapeutą, na pewno trafi na jakiegoś idiotę, 

który ograbi ją z ostatnich

schowanych przed mężem groszy.  

Po trzecie, 

jeśli jeszcze jej to do głowy nie przyszło, 

autor spieszy donieść, 

że gdyby tylko chciała o lepsze życie dla siebie zawalczyć, 

to jej własna matka niechybnie ją wydziedziczy.  

I tym sposobem, 

pod pozorem lekkiego czytadełka, 

mąż alkoholik obronił swoją pozycję 

świętej krowy w rodzinie,

a kobieta została zagoniona tam, 

gdzie jej miejsce.

Śmieszne? Nie bardzo.

Pani Paulino, proszę się zgłosić na terapię, 

jest pani współuzależniona.