Zapiski nałogowego czytacza - "Moralny nieład" Margaret Atwood

Mam z Margaret Atwood ten sam problem, co z Olgą Tokarczuk. Oczywiście, nie chodzi o problemy interpersonalne, ponieważ ani jednaj ani drugiej pisarki nie znam osobiście, chociaż bardzo chętnie bym poznała. Od pani Olgi dzielą mnie jedynie dwa, a może nawet tylko jeden kontakt, więc zasadniczo mogłybyśmy się spotkać kiedyś, gdzieś, przypadkiem na gruncie towarzyskim. Na spotkanie z panią Margaret raczej nie mam szans. Natomiast spotkania z twórczością obu pań są dla mnie zawsze zaskoczeniem.
Gdyby mnie ktoś zapytał czy lubię prozę wymienionych autorek, to w pierwszej chwili powiedziałabym: Ależ oczywiście! - By już po chwili dodać: To zależy.

Bo opowiadania zasadniczo bardzo, ale powieści już niekoniecznie. Choć nie wszystkie, bo jedne mnie zachwycają, a po inne najwyraźniej sięgnęłam w nieodpowiednim czasie lub nastroju. Ale właściwie opowiadania też nie wszystkie jednak, bo z tych, które właśnie wzięłam do ręki to tylko pierwsze cztery.

I trochę mi żal.

„Moralny nieład”, z fascynującą fotografią Elizy Lazo de Valdez na okładce, jest rodzajem autobiografii. Portretem pamięciowym, naszkicowanym z fragmentów wspomnień z różnych okresów życia pisarki, który stał się dla mnie niezbyt czytelny, mniej więcej od wejścia Margaret w dorosłość, by wyostrzyć się w wieku już mocno dojrzałym.

A może to tylko kwestia moich doświadczeń z poszukiwaniem własnej tożsamości?

No nic, będę musiała zajrzeć do tych opowiadań raz jeszcze, za jakiś czas. I nie czekać z zapisaniem refleksji po lekturze zbyt długo, tak jak tym razem, bo niestety umknęły i już ich nie dogonię. W pamięci zostanie mi jedynie okładka i to, że złych wiadomości absolutnie nie należy przyjmować przed śniadaniem. No i może jeszcze analiza pewnego wiersza. A, i głowa jeźdźca bez głowy też! I byty, byty też zapamiętam. Reszty wszystkich strasznych, trudnych, pogmatwanych spraw, skomplikowanych relacji rodzinnych i moralnych dylematów, to ja chyba pamiętać nie chcę. 

Mam własne.