Zapiski nałogowego czytacza - Podróż ludzi księgi, Olga Tokarczuk

Z przyjemnością wróciłam do tej książki.

Czytałam ją tak dawno temu, że przypomniałam sobie o tym fakcie dopiero po kilkudziesięciu stronach lektury. Słowo „przypomniałam” nie jest odpowiednie. Doznałam raczej czegoś w rodzaju „ja tu już chyba kiedyś byłam” z silnym akcentem na „chyba”. Potem zerknęłam na datę pierwszego wydania, z ogromnym wysiłkiem wydobyłam z pamięci siebie z roku 1993 i doszłam do wniosku, że „Podróż ludzi księgi” jednak musiałam przeczytać. Niewykluczone, że miałam też swój osobisty egzemplarz, który niestety nie przetrwał przeprowadzki z salonów do blokowej klitki.
 

Jednej rzeczy jednak jestem pewna. 

Czytałam tę książkę bez świadomości, że oto mam w dłoniach debiutancką powieść przyszłej noblistki. Czytałam ją, jako studentka psychologii, zainteresowana właściwie wyłącznie tym, że to pani psycholog napisała i ile psychologii w treści przemyciła. Nie potrafiłabym sobie też wtedy wyobrazić, że będę ją czytać po raz drugi, jako początkująca pisarka, ciekawa bardziej warsztatu, niż treści. 

Nie jestem literaturoznawcą. Żaden ze mnie krytyk czy recenzent. Te zapiski nie służą nawet temu, by polecać komukolwiek konkretną lekturę bądź do innej zniechęcać, choć czasem to czynię. Są moimi fiszkami z przeczytanych lektur nieobowiązkowych, taką zastępczą pamięcią, bo moja coraz bardziej dziurawa. 

Z „Podróży ludzi księgi” zapamiętam silne wrażenie,  towarzyszące mi od pierwszego do ostatniego zdania, jak bardzo w debiutanckiej powieści Olgi Tokarczuk widać już te kolejne i z rozbudzoną ciekawością wezmę się za lekturę „Ksiąg Jakubowych”.